Onderbreking radiostilte

Hello allemaal,

De vorige keer waren we gebleven bij het begin van het symposium in India. Inmiddels zijn we al weer 4 weken verder, dus tijd voor een nieuwe update!

Na een overstap van 8 uur op het domestic vliegveld van Mumbai waar we ‘heerlijk’ geslapen hebben, kwamen we na een uurtje vliegen aan op het vliegveld in Mangalore. Al in het vliegtuig voelden we ons als buitenbeentjes, wij waren de enige zonder donkere huid en zwarte haren en overduidelijk de enige toeristen. Toen we onze bagage opzochten, zagen we nog twee anderen die net iets anders waren dan de rest. Als in, alle Indiërs hadden grote kartonnen dozen als bagage en handbagage en deze twee mensen hadden tassen die toch wat meer richting backpack gingen. Wat bleek, dit waren gezellige Canadese medestudenten! Gezamenlijk deelden we de taxi van anderhalf uur die ons bracht naar de universiteit in Manipal, en gezamenlijk deelden we de angst die met deze taxirit gepaard ging. Eenmaal op de campus aangekomen verbaasden we ons over de bewaking, de grootheid en nieuwheid van de gebouwen, de hitte (!), de hoeveelheid studenten en honden. Toen we op ons eenpersoon kamertje aankwamen (mét eigen badkamer en douche en airconditioning) was het tijd om even bij te komen van deze lange reis met vrij weinig slaap. We sliepen op de 17e verdieping met een uitzicht over een deel van het stadje, vooral ’s avonds of tijdens onweer was het leuk om naar buiten te kijken. Na enkele dagen kwamen we er achter dat de hele scheiding van mannen en vrouwen op de campus wel erg streng was: de helft van de liften van dit hostel zo waren ingesteld dat ze alleen maar op bepaalde verdiepingen stopten, namelijk op de meisjes of jongens verdieping. Je kon niet eens op het knopje voor een jongens afdeling drukken! En, on top of that, was de deur van de brandtrap afgesloten zodat je ook niet via de trap naar de andere verdiepingen kon. Juist ja, erg veilig! ;)

In een notendop bestonden de twee weken erna uit:
• Het welkomst-dinner met human bingo en het weerzien van de 40 andere Maastricht studenten die hun keuzevak in het buitenland hadden gedaan
• het ontmoeten van de andere 150 andere studenten uit Canada en India
• het dragen van traditionele kleding
• het eten vanaf een bananenblad
• het ontdekken van de Zuid-Indische cuisine
• het werken in een groep van verschillende culturen
• het relaxen op het strand met de zonsondergang
• het genieten van de culturele avond met allerlei dansen en stukjes van de studenten
• het doen van field work waarbij mensen werden geïnterviewd die soms wel en meestal niet te verstaan waren
• het verbaasd zijn over de regels van de bieb (geen blote knieën, schouders of flipflops, geen tassen, geen laptop-hoezen, geen … etc )
• het maken van een presentatie over een onderwerp waar je te weinig van weet
• het feesten bij studenten thuis
• het officiële, ellenlang bedanken van mensen, om dan vervolgens de mensen te bedanken die die anderen hadden bedankt… (een visueze cirkel van bedankjes)
• het vieren van – jawel – koningsdag (mét oranje en rood-wit-blauwe kleding en vlaggetjes en Nederlandse karaoke in een café)
• en nog veel meer…
Op het einde was daar ook weer het afscheid. Afscheid van mensen die je snel weer zult ontmoeten en afscheid van mensen die je nooit meer gaat zien. Gek hoor, met een mengeling van gevoelens. Nadat je elkaar zo intensief hebt gezien voor twee weken, en veel sociaal bezig bent geweest, was het aan de ene kant fijn om even rust te hebben, maar aan de andere kant ook raar dat er zo weinig mensen om je heen waren. Een beetje een after-kamp gevoel, met vooral veel leuke herinneringen aan de dagen ervoor.

De meeste mensen vertrokken de zaterdag of zondag naar hun plek van bestemming, wij hadden nog drie daagjes in Mangalore voordat op dinsdag onze vliegreis naar Ethiopië zou beginnen. Eenmaal aangekomen in onze honeymoonsuite (zie foto’s) hebben we ons vermaakt met slapen, filmpjes kijken, rondlopen in het stadje (waar eerlijk gezegd niet heel veel te doen was), shoppen, en even liggen bij een zwembad. Bij het uitchecken van het hotel was er nog even wat onduidelijkheid want de meneer wilde dat we gingen betalen voor een extra dag (blijkbaar was om 10.00 inchecken ook om 10.00 uitchecken, maar dat hadden ze dan wel eerder mogen zeggen), na frustratie en discussie hebben we uiteindelijk toch maar een halve dag extra betaald. En toen was dan het moment daar om India weer te verlaten en aan het volgende avontuur te beginnen!

Na een lange vliegreis met twee tussenstops op vliegvelden in oliestaten kwamen we aan in Addis Ababa. Nadat we met onze blauwe ogen het vrouwtje achter de balie hadden overtuigd (“We zijn echt toeristen en gaan rondreizen” waarbij we wat namen uit de Lonely Planet opnoemen en zij instemmend knikte) kregen we ons toeristenvisum en konden we verder, kabam!. We werden opgehaald door Emma, de moeder van Mahlet (voor degene die bij Marie-Louise op de middelbare hebben gezet, ja die Mahlet ja) en we mochten een paar nachtjes bij hen slapen. Echt mega gastvrij!
En toen gebeurde het, onze eerste volledige dag in Addis.

We hadden een aantal verwachtingen voor deze dag. We wilde graag het internet op onze telefoons werkend krijgen, buskaarten regelen om op vrijdag of zaterdag naar Mekelle te reizen en we wilde een paar musea in Addis bezoeken. Meer niet.

De dag begon vroeg in de morgen, want we zouden met Zed (de vader van Mahlet) meerijden naar zijn kantoor. Hier zou er iemand zijn die het internet op onze telefoons werkend zou krijgen. Na een paar handelingen (die we zelf nooit hadden kunnen bedenken) had Sami (het alles-kunner-hulpje van Zed) het internet gefixt. Vervolgens omdat Zed toch naar een vergadering moest in Addis centrum, konden wij een lift krijgen. We hebben ons verbaasd over het verkeer. Honderden mensen op de been, en veel van hen in auto's waarvan de verbranding niet helemaal in orde is. Zwarte roet wolken worden overal uitgestoten en ingeademd.

Vervolgens waren we afgezet ergens in Addis, maar we moesten toch nog een eind lopen voor onze bus tickets, plus minus 3 km. Richting het eind van onze wandeltocht door het ietwat stinkende Addis, hoorden we een stem die zei: 'Are you Dutch or German?'

Je begrijpt wel dat we dachten : ‘Huh?’ ‘Wie was dat?’ en ‘Dat is een akelig juiste inschatting’. Meestal worden we ingeschat als Amerikaans of Israelisch. Dus wij kijken om en zien we twee Ethiopische mannen lopen, waarvan er 1 op grote plastic regenlaarzen liep en een Rastafari muts op z'n hoofd had, de ander zag er wat minder excentriek uit. Vervolgens reageren wij beleefd 'Ja dat klopt, we zijn Nederlands'.

En dat was het begin van een lange dag…

Nadat onze nieuw verkregen vrienden verklaart hadden dat we er niet als toeristen uit zagen (uhu) zijn ze helemaal met ons mee gelopen naar het kantoor van 'Skybus' (een busorganisatie) om daar voor ons te vragen of we tickets konden krijgen voor vrijdag of zaterdag naar Mekelle. Die bleken niet beschikbaar te zijn bij Skybus dus we moesten naar Selambus. Ook naar dit kantoor liepen onze nieuw gevonden vrienden mee. Een van hen ging zelfs in de rij staan voor ons, zodat wij dat niet hoefde te doen (niet dat dit nodig was….).

Eenmaal klaar met het kopen van bus tickets waren we over een aantal zaken wijzer geworden:
• Rastafaria man was een boer, net buiten Addis. Hij staat op om 5 uur 's ochtends en is klaar met werken om 9 uur 's ochtends. Daarna verveelt hij zich te pletter en gaat hij vrienden opzoeken in Addis.
• De andere 'iets minder excentrieke man' bleek een DJ te zijn die ook zijn eigen muziek produceert.
• Dat er veel plekken zijn in Ethiopie waar we heen 'moeten'.

Ondertussen dachten wij: ‘Blijven deze mensen ons de hele dag volgen?’ Om eerlijk te zijn stonden we daar niet helemaal op te wachten. Maar goed, er was een museum in de buurt, het Red Terror museum. Om niet onbeleefd te zijn vertelden we dat we daarnaartoe zouden gaan maar dat het niet nodig was dat ze met ons mee gingen. Maar dat we dat zeiden, deerde hen niet en ze liepen gezellig met ons mee naar het museum. Gelukkig bleven onze buddies buiten staan en konden wij op ons gemakje het museum in.

Het moet gezegd worden dat het Red Terror museum klein is maar een grote impact heeft. In onze vorige blog hadden we geschreven over de Killing Fields in Cambodia. Ongeveer hetzelfde is Ethiopië overkomen met de Red Terror. Een communistische stroming die graag wilde dat alle mensen naar de rurale gebieden verhuizen en iedereen die het niet eens was met de ideeën werd gemarteld en/of vermoord. Ook in dit museum waren de schedels, botten en kleren van de overleden mensen tentoongesteld.

Nadat we in een sobere stemming het museum verlieten, hoopten we ook stiekem dat we van onze Rastafari man en z'n DJ vriend af waren gekomen. En dat was ons gelukt ☺

De volgende uitdaging voor ons was om bij het volgende museum op ons lijstje te komen, het Ethnological Museum. Het beste museum van Addis. Dit had meer voeten in de aarde dan verwacht, aangezien het niet op loopafstand was voor ons en we een taxi moesten nemen. We hadden geen flauw idee wat de normale prijzen zijn voor een taxi, dus volgens mij zijn we zwaar afgezet door de taxi chauffeur. Dat is wel een groot nadeel wanneer je een van de weinige blanken bent in een stad. Het schreeuwt: ignorant tourist!

Het museum was goed opgezet, aan de hand van levens fasen, dus geboorte, kindertijd, huwelijk, dood en alles er tussen in. Het was erg informatief over de vele bevolkingsgroepen en tradities die Ethiopië heeft.

Tegen de tijd dat we het museum doorgelopen hadden waren we hongerig geworden en gingen we een hapje eten. We zaten nog geen twee minuten bij een eettentje of onze twee Ethiopische vrienden verschenen op het toneel. Dit begon creepy te worden. Hun verhaal was dat ze een vriend hadden op de universiteit en dat ze die gingen opzoeken. We zijn nog steeds niet overtuigd van het verhaal…

Omdat wij ook naar het National Museum wilde, vergezelde ze ons ongevraagd die kant op. Eenmaal bij het museum aangekomen, wilde ze met ons een kopje traditionele Ethiopische koffie gaan drinken. Daar hadden we niet zo'n trek in (letterlijk en figuurlijk). Dus wij op alle mogelijk subtiele manieren zeggen dat we geen zin hadden in koffie en een andere afspraak hadden na het museum (Dit was niet helemaal de waarheid). Wij gingen met goede hoop het museum in dat we onze creepy volgers achter ons gelaten zouden hebben.

Helaas, we hadden ze niet van ons af kunnen schudden. Toen we het museum verlieten hadden we onze vrienden weer in ons kielzog. Maar het geluk was aan onze zijde. Het kleine leugentje dat iemand op ons zou wachten na het museum was waarheid geworden. We waren namelijk in de tussentijd door Zed uitgenodigd om samen met zijn collega's wat te gaan eten. Hij zou ons ophalen bij het Hilton Hotel.

Omdat wij de taxi ervaring toch niet zo erg positief vonden, besloten we dat het haalbaar was om te lopen naar het Hilton. Halverwege de wandeling besloten onze vrienden een andere richting op te gaan en waren we eindelijk alleen (niet voordat we eigenlijk een CD van de DJ man moesten kopen). Nu was het alleen nog de kunst om het Hilton te vinden. Want in Ethiopië is het kaartlezen niet erg belangrijk, dus richting vragen aan de hand van een Lonely Planet kaartje is een opgave. ML besloot dat een groep militairen wel een prima groep mensen zou zijn om richting aan te vragen. Dus wij lopen op ze af en vragen waar het Hilton is. Deze mannen die er erg imposant uitzagen hadden geen flauw idee waar ze het over hadden. En wezen een richting op waarvan wij zeker wisten dat daar het Hilton nooit kon liggen. Ondertussen ontstond er grote hilariteit rond onze vraag, gelukkig liep er een barhartige Samaritaan langs die ons wel kon vertellen waar het Hilton lag. Wij weer met goede moed op pad, met als achtergrond geluid giechelende militairen.

Eenmaal bij het Hilton aangekomen, werden we opgehaald door Zed en zijn collega's en gingen we eten in een net nieuw geopend hotel. Omdat we dat dag daarvoor al het Sheraton hotel gezien hadden, kregen wij een beetje het gevoel dat we meer hotels gezien hadden van Addis dan andere bezienswaardigheden.
Maar in dit hotel hadden ze kennelijk de beste pizza en was het dus een prima plek om te eten voor een groepje advocaten uit Amerika. Onder het eten hebben wij een kijkje in de advocaten keuken gekregen. Het is een hele belevenis.

Na het eten hebben we ‘natuurlijk’ een rondleiding gekregen door het hotel. Want dat is helemaal geen rare vraag... een rondleiding door een historisch monument of museum is veel te gewoontjes...
We werden er een beetje lacherig van omdat we nooit binnen afzienbare tijd dit hotel zouden kunnen betalen. Je moet je voorstellen dat het een rondleiding was zoals in een museum, compleet met gids. Die ons haarfijn kon vertellen over de kamers, panorama’s en jazz concerten op zaterdagavond.

En het ergste is, is dat we nul foto's gemaakt hebben in Addis zelf, en het eerste moment waarop we de camera tevoorschijn gehaald hebben was in het peperdure hotel dat we toch niet kunnen betalen.

De dag erna zijn we naar een kleine markt gegaan en hebben we genoten van de alle kleuren en geuren die daar zijn terwijl we de regen probeerden te ontwijken. Chrissie heeft mooie foto’s kunnen maken van granen (en vooral NIET van de mensen die in de kraam werken want dat vinden ze blijkbaar niet fijn). We kwamen terug in een donker huis, want drie keer raden, de stroom was weer uitgevallen. Gelukkig hadden we de meeste spullen van onze tassen al ingepakt, want de nacht erna moesten we vroeg op om op tijd in de bus naar Mekelle te zitten!

De busrit was best prima te doen, heuvel omlaag was er airco aanwezig en heuvel omhoog konden we de raampjes opgooien. In totaal hadden we twee pauzes van 5 minuten en een pauze van een half uur, maar helaas duurde de rit geen twaalf uur, maar tweeeneen half uur langer. Uiteindelijk arriveerden we dan vorige week zaterdagavond in Mekelle, eerste indrukken: vriendelijke mensen, lampjes, sterren, ezels, overvolle taxibusjes, gepimpte tuktuks en nog veel meer.

We slapen nu ruim een week in ons gasthuis en we beginnen gewend te raken aan de stroom die regelmatig uitvalt en het water dat regelmatig op is. We hebben in de avonden lekker veel tijd besteedt aan chillen en relaxen. Het kookstel is inmiddels ook werkend waardoor we af en toe onze groentetjes kunnen koken als we genoeg hebben van het habesha eten war over het algemeen veel vlees en saus bevat. Qua research gaat het ook best prima: Chrissie’s voorstel ligt bij de ethische commissie en ML is druk bezig met dossiers doorwerken!


Liefs,
Chrissie & Marie-Louise